نگاهی به گفتگوی هنری محمود احمدی‌نژاد!
در هفته های گذشته مصاحبه ای از محمود احمدی نژاد و بهمن بابازاده منتشر شده که مانند همه کنش های رییس دولت های نهم و دهم بازتاب های فراوانی در پی داشت.
گفت و گو از لحاظ بصری نقاط ضعف بسیاری دارد در کنار لوکیشنی که پرستیژ این سطح از مصاحبه را نداشته است؛ بابازاده حتی لباس درخور شان گفت و گو با یک رییس جمهور را بر تن ندارد! خبرنگار مستقل حوزه موسیقی اصلا میزبان خوبی نبود و احتمالا جای احمدی نژاد هر رییس جمهور یا مقام مسول دیگری در مقابلش قرار می گرفت به بهانه نشستن قهوه خانه ای و توهین آمیز بابازاده در همان ابتدا جلسه را ترک می کرد.
محمود احمدی نژاد که از بدنه اصولگراترین سیاست مداران کشور به عموم مردم معرفی شده بود مدت هاست از تغییرات اجتناب ناپذیر و اشتباهات ساختاری می گوید. او آمد تا در این مصاحبه بگوید مانند هر انسان دیگری نیاز فطری به موسیقی و هنر دارد. او می فهمید ولی دست و بالش بسته بود! و در نهایت به مخاطب بفهماند که از جنس مردم است مانند آن چه پیش از این از او بسیار دیدیم و پوپولیسم خوانده شده بود!
اگر از آغاز شاهد نسخه کامل گفت و گو هستید باید چند دقیقه ای نَریشن ضعیف و صدای دوست نداشتنی بهمن بابازاده به همراه موسیقی که با کج سلیقگی مطلق انتخاب شده است را تحمل کنید. پس از آن بابازاده از دورترین آواهایی می پرسد که رییس جمهور پیشین به یاد دارد احمدی نژاد که استاد سخن وریست جملاتی زیبا و از پیش برنامه ریزی شده بیان می کند و پاسخی درخور شان می دهد «آوای لالایی مادران را زیباترین موسیقی دنیا می دانم» و در نهایت در حوزه تخصصی خود یعنی سیاست و پیرامون محدودیت هایی که عامل موسیقی اعتراضی می شود و شادی، رقص و آزادی انسان ها را از بین می برد؛ جمع بندی می کند. از اینجا به بعد ببیننده هوشیار، غرض احمدی نژاد از گفت و گوی تابو شکنانه موسیقایی را که بهره برداری های سیاسی است بیشتر لمس می کند؛ از آن سو جُدای از سر و صدای این مصاحبه، آقای خبرنگار مدتیست به دنبال درآمد از حساب یوتویوب خود است و از ویدیوی پر مخاطب فعلی درآمد ارزی بسیار خوبی خواهد داشت!
محور اصلی مصاحبه پیرامون پلِی لیستی که از لپ تاپ بابازاده پخش می شود است. احمدی از علایق موسیقایی اش به داریوش و خوانندگان مطرح دوره پهلوی دوم می گوید. شاید اگر در دوران ریاست جمهور اش بودیم شگفته زده می شدیم اما در شرایط فعلی او و کشور خیلی عجیب نیست. آقای رییس جمهور پیشین ما که از جزییات قضایای هنر خیلی سر در نمی آورد با واژگان و تعاریف کلی بازی خوبی به راه می اندازد مخاطب ولی از واکنش هایش می فهمد که چه در ذهن محمود احمدی نژاد است به ویژه آن جا که یکی از معروف ترین تصنیف های ایرانی یعنی مرغ سحر را با شک و اشتباه زمزمه می کند «بلبل شوریده زکنج قفس درآ» که در واقع «بلبل پر بسته» است! برای ما که جوانیمان در این میان رفت یادآور «انگیس یه جزیره کوچولو در غرب آفریقا!» و بسیاری از شیرین کاری های دیگر آقای دکتر است.
بهمن بابازاده در ادامه به اسم «حبیب محبیان» می رسد حبیب با پشتیبانی دولت احمدی نژاد به ایران بازگشت اما هیچ گاه اجازه فعالیت پیدا نکرد. حال وقت اعتراف احمدی نژاد بود. نمونه ای دیگر از ترسیم توازن قدرت سیاسی ایران، دولت ایران با حکومت فرق دارد! می تواند هم سو باشد ولی نه لزوما و اصولا! محمود احمدی نژاد به عنوان نفر اول سیستم اجرایی و دولت می خواست، اما مهره های قدرتمند حکومتی حرف شان بُرنده تر بود! حبیب آمد ولی راه به جایی نبُرد. ماند و جسمش مُرد!
اگر اَکت ها، آوا ها و جادوی قانع کنندگی رییس جمهور پیشین را کنار بگذاریم! آن چه از احمدی نژاد دیدیم فراتر از میانگین درک فرهنگی، هنری عموم مدیران کشور است (دم دستی ترین نمونه هم سر و صدای اخیر کمیسیون فرهنگی مجلس پیرامون کتاب خوانیست!) احمدی نژاد به صورت کلی حرف های درستی پیرامون فرهنگ، هنر و موسیقی بیان کرد در جزییات هم ورای انتظارات ظاهر شده برای نمونه در بخشی از مصاحبه می گوید از دیدن گیتار برقی و نوازندگانش که باعث نو نوار شدن موسیقی شدند خوشحال شده و یا تفاوت « موسیقی اعتراضی و سازندگی اش» و « موسیقی سیاسی و آسیب هایش » را به درستی بیان کرد. هر چند او به خوبی اندیشیده بود ولی سیل تکذیب ها و انتقادات ببیننده را به این اندیشه وا می دارد که چرا احمدی نژاد این اظهارات قشنگ را در زمان تصدی مسولیتش ابراز نمی کرد و یا بخشی از آن اجرایی نشد!
اگر ببینده نسخه کامل گفت و گو بودید و به فرهنگ، هنر و مدیریت آن آشنایی دارید. بلوغ تازه تری در دیدگاه ها و بیان آقای رییس جمهور پیشین می بینید که شاید شاه بیت آن نظراتی پیرامون « مجوز » باشد وی می گوید: «زندگی بر اساس سلیقه است. مثلا لباس و مو! یکی میخواهد مویش را بالا بزند یکی می خواهد کوتاه کند. جامعه که پادگان نیست. ما هفت و نیم میلیارد انسان داریم با بی نهایت سلیقه و آرزو! مگر می شود یک قالب تعیین کرد؟ اما یک عده را بگذاریم و بگوییم هر کسی می خواهد تولید کند بیاید از اینها اجازه بگیرد؟ خب چرا؟ اصلا برای چی؟ این افراد کی هستند؟ این حق از کجا آمده؟!» بیان عدم ضرورت مجوز و مجوز دهی از یک مقام بلند پایه کشور هر چند لذت بخش است اما، اگر بدانیم در دوران هشت ساله مدیریتش به عنوان بالاترین مسئول اجرایی کشور، چه روزگار سختی بر برخی از هنرمندان گذشته است باید نسبت به خیلی از احساسات لحظه ای حین دیدن مصاحبه نیز تجدید نظر کنیم.
هر چند بیشتر کارنامه احمدی نژاد در حوزه فرهنگ زمخت و دوست نداشتنی بوده و در عمل وزرات ارشاد ایشان در بیشتر حوزه های هنری و فرهنگی نمونه های بسیار نا امید کننده ای از خود به جا گذاشته است. اما نتایج مثبتی هم در دو دوره ریاست جمهوری نهم و دهم حاصل شد آن چه از گشایش در امور موسیقی تا حد زنده ماندن فعلی اتفاق افتاد از برکت دولت قدرتمند وی به ویژه در سال های میانی اش بود. دولتی که آن موقع اصولگرا تلقی می شد، دستوری می داد و ارگان های دیگر به دلیل هم سویی بیشتر همکاری می کردند طبق آمار هم کمترین لغوی کنسرت ها متعلق به دوره های ایشان است.
